Perica Zdravković

Perica Zdravković, blizak rođak Miodraga M. Ilića, rođen je 1955. godine u selu Donje Stopanje, u okolini Leskovca. Još u ranoj mladosti osetio je jaku želju za muzikom i vrlo brzo je savladao svoj matični instrument — harmoniku, započeo je da svira stilom koji nije krasio ostale harmonike u to vreme, a kasnije je svoju tehniku gradio uz pomoć komšije koji je bio zaljubljen u Lepu Lukić. Kao i mnogi muzičari kalio se u kafanama i restoranima širom bivše Jugoslavije. Na tom putu upoznao je i pevačicu Milicu koju je i oženio, a po dolasku u Južni vetar je uključena u ekipu pevača gde je snimila tri albuma pre što se oformila čuvena pevačka petorka.

S početkom Perica je u Južnom vetru bio na „preskoku“, prvi put je zasvirao 1980. godine u singlu Tome Zdravkovića i na još par singlova gde je bio druga harmonika, prativši primarnog Dragana Stojkovića Bosanca, međutim, nakon što Bosanac odlazi i njegovo mesto definitivno zauzima Perica i od 1982. godine postaje stalni član grupe i njen konstatno ostaje do 1991. godine. S početkom je bio isključivo harmonikaš, a kasnije aranžer i prateći vokal. 1983. godine počeo je da svira i klavijaturu, koji su do tad svirali mahom Slobodan Boda Nikolić, Borislav Martić, a nakratko i proslavljeni roker — Laza Ristovski (grupe Smak, Bijelo dugme…).

Upamćen je kao muzičar koji je imao sebi svojstven muzički stil, koji su hvalili čak i najveći kritičari Južnog vetra (Dušan M. Jovanović, Konstantin Babić…), naročito slušajući muziku na harmoniku. Nakon raspada Južnog vetra (1991. godine) započinje da komponuje i zajedno sa Savom Bojićem, osniva grupu Žar koja je odlično zvučala, pa su u startu odradili par veoma dobrih albuma među kojim je album, takođe odbegle, Dragane Mirković Dobra devojka, kao i album Vesne Zmijanac Ako me umiriš sad i Malo po malo, Nataše Đorđević Hoće da me udaju, Radiše Uroševića Milena, Lepe Brene Ja nemam drugi dom, Živkice Miletić Pevaj i kad ti se plače i Marinka Rokvića Ti za ljubav nisi rođena.

Na insistiranje Mileta Kitića, koji je naknadno napustio Južni vetar, obnovio je saradnju, i nakratko, sa Savom Bojićem, radeći na dva Kitićeva albuma – Ostaj ovde i Priviđenje, a na tren je nastavljena i na albumu Marinka Rokvića Sunce i zora. U to vreme Mile organizuje solističke koncerte, a ostaje zabeležen živi nastup Perice i Save na beogradskom koncertu u Hali sportova, kao i Savin na koncertu u Novom Sadu. Nakon Južnog vetra je saradnik sa skoro svim najvećim zvezdama, a oni će imati dosta komercijalnih albuma, a što se tiče muzičara u prvo vreme mu je najbliži saradnik bio, takođe bivši član Južnog Vetra Josip Boček i vodeći studijski gitaristi tog vremena Ivica Maksimović Papričica, Tonko Živanović i Radovan Simjanovski.

Godine 2007. ostvaruje saradnju sa starom poznanicom u Južnom vetru Šemsom Suljaković, a 2008. ostvaren je ponovni rad sa Draganom Mirković, iz koje je proizašla pesma simboličnog naziva Jači nego ikad, gde je okupila kompletnu nekadašnju pevačku, zlatnu petorku Južnog vetra, ali ta simbolika je bila okrnjena, jer je sve ostvareno bez Miodraga M. Ilića i Save Bojića, i u senci sukoba na relaciji Miodrag M. Ilić sa drugim članovima. Poruka pesme nije imala tu težinu kao nekad pesma slične tematike kao što je Nek puknu dušmani. Danas radi manje, uglavnom sa starim pevačkim saradnicima Radetom Lackovićem, Nihadom Alibegovićem, Lepom Brenom i Vesnom Zmijanac.